„From the same earth”

Zie­mia to bogac­two i obfi­tość, hoj­nie nas zale­wa­ją­ce. To róż­no­rod­ność, któ­ra inspi­ru­je. Zie­mia nas kar­mi. Jest naszym domem i schro­nie­niem, a umie­ra­jąc, łączy­my się z nią na zawsze. Zie­mia to płod­ność, to mat­ka. To życie.

O zie­mię dba­my, ale też coraz bar­dziej nisz­czy­my i zanie­czysz­cza­my, nie myśląc o życiu naszym i innych gatun­kach. Chro­ni­my, jed­no­cze­śnie na każ­dym kro­ku eks­plo­atu­je­my do gra­nic moż­li­wo­ści. Łap­czy­wie wyszar­pu­je­my jej zaso­by, nie zwa­ża­jąc na to, że są ogra­ni­czo­ne. Chce­my wię­cej, szyb­ciej i łatwiej.

„From the same earth” to opo­wieść o ludziach i o pra­cy rąk ludz­kich, o pozna­wa­niu mate­ria­łu, sza­cun­ku do mate­rii, ucze­niu się poko­ry i dosko­na­le­niu się. To brak pośpie­chu. To przed­mio­ty, któ­re powsta­ją z natu­ral­nych mate­ria­łów. To miej­sce na przy­pa­dek, i nie­do­sko­na­łość, któ­ra czę­sto oka­zu­je się być pięk­na. Opo­wieść o pro­ce­sie twór­czym, któ­ry jest tak samo waż­ny jak efekt koń­co­wy. To w koń­cu rela­cja mię­dzy dzie­łem a twór­cą, któ­ra wyma­ga cza­su, uważ­no­ści i cier­pli­wo­ści.

Szcze­gól­ne jest miej­sce, któ­re wybra­li­śmy na wysta­wę. Z jed­nej stro­ny znaj­du­je­my się w Muzeum Zie­mi. Ota­cza nas całe bogac­two i pięk­no, któ­re pocho­dzi od zie­mii. Z zie­mi. Jeste­śmy też w Wil­li Pniew­skie­go – budyn­ku, w któ­rym tra­dy­cyj­ne mate­ria­ły i roz­wią­za­nia łączą się z nowo­cze­sno­ścią i nie­sza­blo­no­wym myśle­niem. Archi­tekt z dużą dba­ło­ścią potrak­to­wał detal, sto­su­jąc sny­cer­kę, kamie­niar­kę czy meta­lo­pla­sty­kę. Ten mariaż nowo­cze­snych i funk­cjo­nal­nych wnętrz z sub­tel­nym deta­lem szcze­gól­nie widocz­ny jest w gabi­ne­cie, w któ­re­go sufit wmon­to­wa­no zato­pio­ne w beto­nie ludo­we misy. Jerzy Hry­nie­wiec­ki pisał, że dom ten moż­na „uznać za muzeum, w któ­rym nie tyl­ko pozna­je­my mate­ria­ły w prób­kach, ale widzi­my bogac­two zasto­so­wań i efek­tów”.

Na wysta­wie „From the same earth” pre­zen­tu­je­my uni­kal­ne obiek­ty mło­dych twór­ców – arty­stów- rze­mieśl­ni­ków, któ­rych prak­ty­ka zacie­ra gra­ni­ce mię­dzy tym, co zwy­cza­jo­wo nazy­wa­my sztu­ką oraz dizaj­nem. Łączy ich rów­nież zami­ło­wa­nie do natu­ral­nych mate­ria­łów i orga­nicz­nych form a tak­że potrze­ba ota­cza­nia się pięk­ny­mi i wyjąt­ko­wy­mi przed­mio­ta­mi, za któ­ry­mi stoi czło­wiek oraz nie­po­wta­rzal­na histo­ria. Na wysta­wie poka­zu­je­my pra­ce, któ­re powsta­ły spe­cjal­nie do wnę­trza wil­li – inspi­ro­wa­ne jej archi­tek­tu­rą i mate­ria­ła­mi wykoń­cze­nio­wy­mi. Wyraź­ny jest rów­nież dia­log obiek­tów z boga­ty­mi zbio­ra­mi Muze­am Zie­mi.

Weł­nia­ne obiek­ty Agniesz­ki Owsia­ny to efekt uważ­ne­go patrze­nia artyst­ki na deta­le wykoń­cze­nio­we wnę­trza wil­li. Tka­ni­ny stwo­rzo­ne z weł­ny pocho­dzą­cej z pol­skich owiec z Beski­dów, pod­trzy­my­wa­ne są przez meta­lo­we kon­struk­cje, któ­rych for­my zosta­ły zain­spi­ro­wa­ne kuty­mi deta­la­mi wszech­obec­ny­mi w budyn­ku. Bal­da­chim jest bez­po­śred­nim nawią­za­niem do bal­da­chi­mu znaj­du­ją­ce­go się nad łóż­kiem Pniew­skie­go. Artyst­ka odna­la­zła podob­ny na archi­wal­nych foto­gra­fiach wil­li trak­cie robie­nia rese­ar­chu do wysta­wy. Lam­py Bar­to­sza Bry­lew­skie­go powsta­ły z wła­sno­ręcz­nie zebra­ne­go mate­ria­łu w ple­ne­rze. Są to zarów­no bazal­ty z wyga­słe­go wul­ka­nu jak i jasna gli­na z woje­wódz­twa dol­no­ślą­skie­go. Jego obiek­ty w swo­jej for­mie zacie­ra­ją gra­ni­cę mię­dzy rzeź­bą a przed­mio­tem użyt­ko­wym. W swo­ich twór­czych poszu­ki­wa­niach, Ali­cja Prus­sa­kow­ska i Jakub Kijow­ski z Form­so­phy Stu­dio, sku­pia­ją się na fak­tu­rach, szla­chet­nych mate­ria­łach, takich jak alu­mi­nium, stal, mine­ra­ły i kamie­nie oraz histo­riach, jakie te prze­ka­zu­ją. W naj­now­szych pra­cach Stu­dia alu­mi­nium naśla­du­je natu­ral­ne for­my, przy­po­mi­na­jąc orga­nicz­ne kształ­ty for­ma­cji skal­nych. Ale bywa też bar­dzo pre­cy­zyj­ne, wręcz zge­ome­try­zo­wa­ne, jego for­ma uwi­dacz­nia rękę arty­sty. To sub­tel­ne przej­ście od suro­wo­ści natu­ry do pre­cy­zyj­nych, zge­ome­try­zo­wa­nych deta­li, two­rzy swo­isty pomost mię­dzy geo­lo­gicz­ny­mi eks­po­na­ta­mi Muzeum Zie­mi a dzie­dzic­twem Pniew­skie­go, odwo­łu­ją­cym się do geo­me­trii moder­ni­zmu. Obiek­ty cera­micz­ne autor­stwa Jaku­ba Cie­ma­chow­skie­go i Pio­tra Koła­kow­skie­go z Huba Stu­dio powsta­ją z lokal­nych mate­ria­łów, pozy­ski­wa­nych z sza­cun­kiem dla przy­ro­dy, a wypa­la­ne są w pie­cu opa­la­nym drew­nem. Pra­gnie­niem twór­ców Huba Stu­dio jest przed­sta­wie­nie cera­mi­ki jako sztu­ki łączą­cej w sobie cechy rzeź­by, malar­stwa i dizaj­nu. Szkło to połą­cze­nie wyobraź­ni, wie­lo­let­nie­go doświad­cze­nia rze­mieśl­ni­cze­go i podzi­wu dla surow­ca. Alek­san­dra Zawi­stow­ska twór­czy­ni Stu­dia poka­że mię­dzy inny­mi kie­lisz­ki, któ­re w wyjąt­ko­wy spo­sób łączą w sobie szkło, sre­bro oraz natu­ral­ne kamie­nie. Zosta­ną one zesta­wio­ne z oka­za­mi pocho­dzą­cy­mi z kolek­cji Muzeum Zie­mii. Na wysta­wie zoba­czy­my rów­nież efekt rezy­den­cji artyst­ki w Ark­ty­ce. Inspi­ra­cją do powsta­łej rzeź­by były polo­dow­co­we ska­lę narzu­to­we, wapie­nie, gra­ni­ty i dolo­mi­ty zebra­ne pod­czas poby­tu.

Agniesz­ka Owsia­ny, Bart Bry­lew, Form­so­phy, Huba, Szkło
Kura­to­rzy: Ele­ono­ra Boja­now­ska i Bar­tosz Bry­lew­ski
Part­ne­rzy wysta­wy: Vogue Living oraz Muzeum Zie­mi

Wysta­wa czyn­na w PAN Muzeum Zie­mi w War­sza­wie, al. Na Skar­pie 27
od 8 listo­pa­da do 20 grud­nia 2024

od ponie­dział­ku do piąt­ku: 9.00 – 16.00
w sobo­ty i nie­dzie­le: 10.00 – 16.00

Źró­dło: https://mz.pan.pl/from-the-same-earth/