Oprowadzanie choreograficzne, powstające w ramach współpracy choreografa Baxi Ostrowskiego oraz muzyka Kamila Tuszyńskiego, jest zaproszeniem do poszerzenia perspektywy odbioru. Proponując ucieleśnioną percepcję elementów i zagadnień powiązanych z wystawą prac Aliny Ślesińskiej, ambicją autorów staje się dialog, nie tyle bezpośrednio z prezentowanymi pracami, co z ideami artystki oraz jej metodami twórczymi.

Miejsce

  • Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni
    Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni
    ul. Puławska 113a, Warszawa

    Kró­li­kar­nia zawdzię­cza swo­ją nazwę cza­som saskim, kie­dy urzą­dzo­no tu zwie­rzy­niec i mod­nym wów­czas zwy­cza­jem polo­wa­no na kró­li­ki. Pałac zbu­do­wa­ny został w latach 80-tych XVIII wie­ku przez Karo­la Tho­ma­ti­sa hra­bie­go­de Vale­ry, według pro­jek­tu Domi­ni­ka Mer­li­nie­go. Za spra­wą Tho­ma­ti­sa na tere­nie Kró­li­kar­ni zna­la­zły się bro­war, cegiel­nia, karcz­ma, młyn i sto­do­ła, a tak­że poło­żo­na na zbo­czu wąwo­zu kuch­nia, w któ­rej w wie­ku XIX znaj­do­wa­ła się biblio­te­ka. W 1816 r. Kró­li­kar­nię nabył Michał Hie­ro­nim Radzi­wiłł.

    W 1849 r. kupił ją Ksa­we­ry Pusłow­ski. Nale­żał on do słyn­nej rodzi­ny kolek­cjo­ne­rów i znaw­ców sztu­ki. W 1879 r. Kró­li­kar­nia padła ofia­rą poża­ru. Doko­na­na przez Pusłow­skich odbu­do­wa była jed­nym z pio­nier­skich doko­nań w dzie­jach pol­skie­go kon­ser­wa­tor­stwa. W 1889 r. Kró­li­kar­nia prze­szła na wła­sność Mar­ty hr. Kra­siń­skiej. W 1939 r. oraz w 1944 r. pod­czas walk Powsta­nia War­szaw­skie­go, pałac został ponow­nie znisz­czo­ny. Decy­zja o odbu­do­wie z prze­zna­cze­niem na zbio­ry rzeźb Xawe­re­go Duni­kow­skie­go zapa­dła w 1948 r.

    Mia­ły się tu rów­nież zna­leźć miesz­ka­nie i pra­cow­nia arty­sty, jed­nak odbu­do­wę ukoń­czo­no dopie­ro w 1965 r., w rok po śmier­ci Duni­kow­skie­go. W zabyt­ko­wym par­ku, podob­nie jak w całej Kró­li­kar­ni histo­ria łączy się ze współ­cze­sno­ścią. W oto­cze­niu drzew i krze­wów two­rzy­my Park Rzeź­by, w któ­rym pre­zen­tu­je­my wybra­ne pra­ce z boga­tej kolek­cji Muzeum Naro­do­we­go w War­sza­wie. Szcze­gól­ne zna­cze­nie mają dla nas pra­ce zwią­za­ne z dzia­łal­no­ścią Xawe­re­go Duni­kow­skie­go i udo­stęp­nia­niem jego twór­czo­ści znaj­du­ją­cej się w naszych zbio­rach.

    W Kró­li­kar­ni orga­ni­zu­je­my wysta­wy, spek­ta­kle, spo­tka­nia, kon­fe­ren­cje, poka­zy fil­mo­we, kon­cer­ty oraz impre­zy ple­ne­ro­we odby­wa­ją­ce się w ota­cza­ją­cym pałac roman­tycz­nym par­ku. Nasze muzeum posia­da naj­więk­szą kolek­cję rzeź­by w kra­ju, na któ­rą skła­da­ją się pra­ce powsta­łe od pięt­na­ste­go wie­ku do dnia dzi­siej­sze­go. Utrzy­ma­nie tak wiel­kiej i zróż­ni­co­wa­nej kolek­cji w dobrym sta­nie jest naszym obo­wiąz­kiem, sta­no­wi dla nas wyzwa­nie, a zara­zem przy­wi­lej. Pra­gnąc stwo­rzyć zna­czą­ce cen­trum stu­diów nad rzeź­bą pro­wa­dzi­my też bada­nia oraz dzia­łal­ność wydaw­ni­czą. Nasze zain­te­re­so­wa­nia nauko­we i arty­stycz­ne bazu­ją na dwóch źró­dłach: histo­rii naszej pla­ców­ki oraz nowo­cze­snym rozu­mie­niu poję­cia rzeź­by, któ­ra może przy­brać for­mę figu­ry z mar­mu­ru lub brą­zu, albo sta­no­wić sztu­kę publicz­ną zgod­nie z kon­cep­cją rzeź­by spo­łecz­nej Jose­pha Beuy­sa. Dla­te­go w naszym pro­gra­mie moż­na zna­leźć tra­dy­cyj­ne wysta­wy muze­al­ne, a tak­że eks­pe­ry­men­tal­ne per­for­man­ce oraz nie­ocze­ki­wa­ne wyda­rze­nia, takie jak kon­cer­ty o wscho­dzie słoń­ca W brzask, ogró­dek warzyw­ny upra­wia­ny przez odwie­dza­ją­cych muzeum, lub mistycz­ne rytu­ały muzuł­mań­skie odpra­wia­ne wśród eks­po­na­tów sztu­ki zachod­nio­eu­ro­pej­skiej.

    Źró­dło: http://www.krolikarnia.mnw.art.pl/o‑krolikarni/

13.09.2024
Zakończone

Jakie­go rodza­ju cho­re­ogra­fie odby­wa­ją się przed otwar­ciem wysta­wy? W jaki spo­sób pra­ce znaj­du­ją swo­ją dro­gę na muze­al­ne ścia­ny lub inne ele­men­ty sce­no­gra­fii eks­po­zy­cji? Jaki poten­cjał kry­je się w rzeź­bach i gra­fi­kach Ali­ny Śle­siń­skiej dla oso­by spo­ty­ka­ją­cej się z jej pra­ca­mi?

Opro­wa­dza­nie cho­re­ogra­ficz­ne, powsta­ją­ce w ramach współ­pra­cy cho­re­ogra­fa Baxi Ostrow­skie­go oraz muzy­ka Kami­la Tuszyń­skie­go, jest zapro­sze­niem do posze­rze­nia per­spek­ty­wy odbio­ru. Pro­po­nu­jąc ucie­le­śnio­ną per­cep­cję ele­men­tów i zagad­nień powią­za­nych z wysta­wą prac Ali­ny Śle­siń­skiej, ambi­cją auto­rów sta­je się dia­log, nie tyle bez­po­śred­nio z pre­zen­to­wa­ny­mi pra­ca­mi, co z ide­ami artyst­ki oraz jej meto­da­mi twór­czy­mi.

Śle­siń­ska stwo­rzy­ła serię prac, któ­re były tech­nicz­nie „nie do zre­ali­zo­wa­nia”, ale w zało­że­niu sta­no­wi­ły wehi­kuł dla roz­sze­rzo­ne­go myśle­nia o archi­tek­tu­rze.
Ana­lo­gicz­nie for­mu­ła opro­wa­dza­nia w posta­ci prze­wrot­ne­go audio­prze­wod­ni­ka jest pro­po­zy­cją odbio­ru wysta­wy włą­cza­ją­cą prze­strze­nie cia­ła oso­by patrzą­cej, róż­ne per­spek­ty­wy obser­wa­cji i odczu­wa­nia.

Ter­min: pią­tek, 13 wrze­śnia, godz. 18.00 /​kolej­ne ter­mi­ny: 11 paź­dzier­ni­ka
Czas trwa­nia: ok. 50 minut
Miej­sce zbiór­ki: Muzeum Rzeź­by im. Xawe­re­go Duni­kow­skie­go w Kró­li­kar­ni, oddział MNW, ul. Puław­ska 113a / zbiór­ka w holu Pała­cu
Dla kogo: doro­śli, mło­dzież
Zasa­dy udzia­łu: bez­płat­ne wej­ściów­ki dostęp­ne on-line od wtor­ku poprze­dza­ją­ce­go wyda­rze­nie /​licz­ba miejsc ogra­ni­czo­na

Zachę­ca­my do zapo­zna­nia się z infor­ma­cja­mi o dostęp­no­ści archi­tek­to­nicz­nej Muzeum Rzeźby.

Pro­wa­dzą­ce:

Baxi Ostrow­ski (on, oni/​one)  cho­re­ograf, tan­cerz, per­for­mer, aktor. Jego pra­ce cha­rak­te­ry­zu­je współ­ist­nie­nie tek­stu i tań­ca w bez­po­śred­nim dia­lo­gu z widzem. Ich dzia­ła­nia kon­cen­tru­ją się wokół Por­tu­ga­lii, Hisz­pa­nii oraz kra­jów wyszeh­radz­kich, z sil­nym ukie­run­ko­wa­niem na romans sztu­ki z nauką. Są zain­te­re­so­wa­ne tema­tem języ­ka — jego wpły­wem na cia­ło, rela­cje mię­dzy­ludz­kie i per­cep­cję ota­cza­ją­ce­go nas świa­ta. Jeden z ini­cja­to­rów badań arty­stycz­nych w ramach pro­jek­tów: „Blur­ry­lin­gu­alism. Enco­un­ter in betwe­en lan­gu­ages” oraz „Don’t pres­su­re we alre­ady lack oxy­gen”.

Kamil Tuszyń­ski - kom­po­zy­tor, pro­du­cent i wyko­naw­ca muzy­ki teatral­nej i fil­mo­wej, autor pio­se­nek, słu­cho­wisk, audy­cji i insta­la­cji audio­wi­zu­al­nych. W pra­cy naj­chęt­niej i naj­czę­ściej ℗odda­je się dzia­ła­niom kolek­tyw­nym i par­ty­cy­pa­cyj­nym, w któ­rych muzy­ka jest jed­no­cze­śnie pre­tek­stem i owo­cem budo­wa­nia rela­cji, wspól­ne­go zaan­ga­żo­wa­nia oraz odwa­gi do two­rze­nia i wyko­ny­wa­nia jej rów­nież (i szcze­gól­nie) przez oso­by nie­po­sia­da­ją­ce muzycz­ne­go wykształ­ce­nia lub doświad­cze­nia. We współ­two­rzo­nych pro­jek­tach czer­pie z tra­dy­cji i tech­nik kom­po­no­wa­nia muzy­ki fil­mo­wej z jej róż­nych okre­sów, eks­plo­ru­jąc ją i wpi­su­jąc w kon­tekst sound designe’u, este­ty­ki sze­ro­ko poję­te­go glit­chu oraz sztu­ki memicz­nej.

Dodat­ko­we infor­ma­cje:

• Publicz­ność może brać czyn­ny udział w opro­wa­dza­niu (reago­wać cia­łem na pro­po­zy­cje) lub bier­nie obser­wo­wać wyda­rze­nie
_​_​_​

Źró­dło: http://www.krolikarnia.mnw.art.pl/wydarzenia/kalendarz-wydarzen/2517,wydarzenie.html