Paweł Nowak Razem biją serca dwa

Jeże­li wyobra­zić sobie wysta­wę „Razem biją ser­ca dwa” jako spek­takl, to jed­ną z głów­nych ról gra w nim ciem­ność. Arty­sta nie odwra­ca od niej wzro­ku. Wysta­wa Paw­ła Nowa­ka to mię­dzy inny­mi opo­wieść o wpa­try­wa­niu się w czar­ną toń jezio­ra. To tak­że wysta­wa o świe­tle widocz­nym w ciem­no­ści. O wsłu­chi­wa­niu się w szum krwi tęt­nią­cej w cie­le – i we wła­sne myśli. „Razem biją ser­ca dwa” to rów­nież, a może przede wszyst­kim, wysta­wa o mate­rii. W sztu­ce Paw­ła zawsze była ona czymś wię­cej niż two­rzy­wem, ale nigdy docho­dzi­ła do gło­su tak wyra­zi­ście jak w naj­now­szych pra­cach, któ­re swo­ją pre­mie­rę mają na wysta­wie. „Razem biją ser­ca dwa” jest zatem histo­rią o wosku, któ­ry przy­po­mi­na cia­ło i meta­lu, któ­ry potra­fi być ostry niczym brzy­twy kol­cza­ste­go dru­tu. I o topie­niu zło­ta, któ­re zasty­ga­jąc zmie­nia się w pra­cach arty­sty w świa­tło. I o sadzy, któ­ra sta­je się ciem­no­ścią. A tak­że o malo­wa­niu do spół­ki z ogniem – i cza­sem. „Razem biją ser­ca dwa” to wresz­cie wysta­wa o podwój­no­ści. O odbi­ciach. O cie­niach. O miło­ści, do któ­rej trze­ba dwóch serc. O stra­cie i samot­no­ści, któ­ra jest nie­od­łącz­nym nega­ty­wem miło­ści. Czy jest to tak­że wysta­wa o śmier­ci? Oczy­wi­ście, śmierć jest obec­na w pej­za­żu egzy­sten­cji, któ­ry malu­je Paweł Nowak, musi być bra­na pod uwa­gę – co ozna­cza, że „Razem biją ser­ca dwa” jest wysta­wą o życiu.
Stach Sza­błow­ski
Paweł Nowak RAZEM BIJĄ SERCA DWA
Kura­tor: Stach Sza­błow­ski
Iden­ty­fi­ka­cja wizu­al­na wysta­wy: Mate­usz Machal­ski
źró­dło: https://www.facebook.com/events/1136781804572637/