Aleksandra Zawistowska — Chiaroscuro

Pra­cę ze szkłem zaczę­ła już po archi­tek­tu­rze na war­szaw­skiej Poli­tech­ni­ce, pod­czas stu­diów w Sand­berg Insti­tut w Amster­da­mie. Od tam­tej pory jest nomad­ką — kur­su­je mię­dzy Ber­li­nem i Kamien­skim Seno­vem w Cze­chach, gdzie prze­tar­ła sobie szla­ki do pra­cy. Dotych­czas wier­na amor­ficz­nej szkla­nej mate­rii, jak kla­sycz­na post­mo­der­nist­ka — zaczę­ła posze­rzać warsz­tat, się­ga­jąc po nowe surow­ce (kamień, drew­no, metal) i nowe tech­ni­ki — odle­wa­nie, lustrze­nie, pla­zmy; śmia­ło prze­kra­czać już nie tyl­ko gra­ni­ce tery­to­rial­ne, ale dys­tynk­cje dys­cy­plin czy spe­cja­li­za­cji, balan­su­jąc na gra­ni­cy funk­cji i abs­trak­cji. Wraz z ostat­nią kolek­cją na mapie artyst­ki poja­wił się zakład rze­mieśl­ni­czy w Opo­lu. To tu meto­dą odle­wu w for­mie z pia­sku wyko­na­ła cykl alu­mi­nio­wych kan­de­la­brów, któ­re naj­pierw dłu­go pro­to­ty­po­wa­ła i rzeź­bi­ła w pian­ce.

Seria obiek­tów świetl­nych powsta­ła z głę­bo­kiej fascy­na­cji baro­kiem — jego total­no­ścią, pro­gre­syw­no­ścią, emo­cjo­nal­no­ścią, skłon­no­ścią do per­for­ma­tyw­no­ści i eks­pe­ry­men­tu, prze­kra­cza­nia gra­nic. Ich archi­tek­tu­ra przy­wo­łu­je na myśl nie­re­gu­lar­ną per­łę (baroc­co), od któ­rej epo­ka wzię­ła swo­ją nazwę. Peł­ne dra­ma­ty­zmu i dyna­mi­ki, eks­ta­tycz­ne for­my z chłod­ne­go meta­lu artyst­ka dopeł­ni­ła deli­kat­ny­mi świe­cą­cy­mi szkla­ny­mi klej­no­ta­mi. Na wysta­wie towa­rzy­szą im jej naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­ne pra­ce — cięż­kie misy, kie­li­chy, wazo­ny; dmu­cha­ne naczy­nia, ale i rzeź­by — wszyst­kie trans­pa­rent­ne, prze­pusz­cza­ją­ce, mode­lu­ją­ce sło­necz­ne reflek­sy, znie­kształ­ca­ją­ce cie­nie i odbi­ja­ją­ce świa­tło, udra­po­wa­ne w teatral­ne struk­tu­ry, insta­la­cje nawią­zu­ją­ce do wotyw­nych ołta­rzy.
Chia­ro­scu­ro (wł. chia­ro – “jasny” i scu­ro – „ciem­ny”) ozna­cza­ją­ce mani­pu­lo­wa­nia świa­tłem, grę kon­tra­stem, któ­rą wpro­wa­dził do malar­stwa baro­ko­we­go choć­by Cara­vag­gio, sta­ło się nie tyl­ko tema­tem kolek­cji i wysta­wy, ale meta­fo­rą prak­ty­ki artyst­ki, sku­pio­nej na wyj­mo­wa­niu z cie­nia, rzu­ca­niu świa­tła na spra­wy pozo­sta­ją­ce “ciem­ną plam­ką” w domi­nu­ją­cych nar­ra­cjach. O ile w ostat­nich pra­cach powsta­łych na rezy­den­cji na Kole Pod­bie­gu­no­wym pochy­la­ła się nad tema­tem nara­sta­ją­cych kon­flik­tów o tery­to­ria i zaso­by Zie­mi, nową serią zaaran­żo­wa­ną w syn­kre­tycz­ne doświad­cze­nie sta­wia pyta­nie, czy i jak współ­cze­śnie prze­ży­wa­my olśnie­nia, pry­wat­ne i wspól­no­to­we meta­fi­zycz­ne dresz­cze, doty­ka­my świa­ta, któ­ry jest holi­stycz­ny, połą­czo­ny — inte­lek­tu­al­ny i ducho­wy zara­zem.
O Arty­ście
Artyst­ka, pro­jek­tant­ka, zało­ży­ciel­ka Szkło Stu­dio. Absol­went­ka Wydzia­łu Archi­tek­tu­ry Poli­tech­ni­ki War­szaw­skiej i Stu­dio for Imme­dia­te Spa­ces w Sand­berg Insti­tu­ut. Wyróż­nio­na na liście AD100 oraz BNO: Dutch Desi­gners Maga­zi­ne 2023. Fina­list­ka pro­gra­mu Kunszt: Wię­cej Świa­tła Fun­da­cji Rodzi­ny Sta­ra­ków, sty­pen­dyst­ka Urban­Glass w Nowym Jor­ku, rezy­dent­ka Arc­tic Circ­le Expe­di­tion oraz Bał­tyc­kiej Gale­rii Sztu­ki Współ­cze­snej w Ust­ce. Uty­tu­ło­wa­na “Stret­ching the Defi­ni­tion of Design” przez GLUE Amster­dam oraz “New Talent 2023” przez Object Rot­ter­dam. Jej pro­jek­ty były pre­zen­to­wa­ne m.in. w Muzeum Sztu­ki Nowo­cze­snej w War­sza­wie, Muzeum Zie­mi w War­sza­wie, Nilu­far Gal­le­ry w Medio­la­nie czy R&Company w Nowym Jor­ku. Aktu­al­nie jej pra­ce są eks­po­no­wa­ne na wysta­wach Roman­tic Bru­ta­lizm w Wil­li Gaw­roń­skich oraz Rege­ne­ra­tion w Par­la­men­cie Euro­pej­skim w Stras­bo­ur­gu.
Infor­ma­cje
Alek­san­dra Zawi­stow­ska “Chia­ro­scu­ro”

Otwar­cie wysta­wy: 26 kwiet­nia, 18.00–21.00

OBJEKT Gal­le­ry, M. Koper­ni­ka 8 /​18 /​105C — War­sza­wa