Obiekty Sobiepana zdają się uchwycić moment pierwotnego wybuchu – chwilę, gdy w jednej iskierce skupione są zarówno potencjał stworzenia, jak i zagłada. To wizualna medytacja nad teoriami naukowymi, które tłumaczą wszechświat jako dynamiczne pole cyklicznych procesów, gdzie destrukcja zawsze stanowi początek nowego etapu istnienia.
Artysta odwołuje się do fizyki, w tym do teorii Wielkiego Wybuchu, która zakłada, że wszechświat rozpoczął swój byt w jednym gwałtownym zdarzeniu. Próbuje zatrzymać moment – chwilę, gdy materia i energia współistnieją w formie pierwotnej jedności, by następnie ulec rozbiciu i rozprzestrzenieniu w nieskończoność.
Obiekty można odczytywać także jako swoiste wizualne interpretacje teorii względności Einsteina, która zmienia sposób postrzegania czasu i przestrzeni – obie te wartości wydają się poddane modyfikacjom i wpływom energii zawartej w czarnych dziurach.
Na wystawie poruszona jest tematyka nie tylko fizycznych właściwości wszechświata, ale również emocjonalny ciężar związany z jego tajemnicami i siłami działającymi na granicach naszej percepcji. Artysta zaprasza do kontemplacji potężnych sił, które nieustannie kształtują wszechświat – w wiecznym tańcu kreacji i destrukcji.
