Ewa Bobrowska | POKÓJ FILOZOFA

Struk­tu­ra nar­ra­cji „Obło­ków” Lyotar­da, łączą­ca wąt­ki z pozor­nie nie zwią­za­nych ze sobą dzie­dzin, zosta­ła przez artyst­kę trans­po­no­wa­na na prze­strzeń wysta­wy, ukształ­to­wa­ną na zasa­dzie envi­ron­men­tu. Umoż­li­wia to pozna­wa­nie wszyst­kich ele­men­tów wysta­wy w swo­bod­nie wybra­nej kolej­no­ści i two­rze­nie wła­snych nar­ra­cji. Nato­miast wizu­al­ny motyw foto­gra­fii obło­ków, nie­kon­wen­cjo­nal­ne oświe­tle­nie i dźwięk nasą­cza­ją całą prze­strzeń oni­rycz­nym cha­rak­te­rem. Powo­du­ją, że „Pokój filo­zo­fa” two­rzy wyobra­że­nie prze­strze­ni myśle­nia, któ­re nie­jed­no­krot­nie prze­cież doko­nu­je się w rejo­nach oso­bo­wo­ści inten­syw­nie uak­tyw­nia­ją­cych się tak­że w cza­sie snu.
Myśli są jak obło­ki, tak napraw­dę nie mają ugrun­to­wa­nych men­tal­nie korze­ni, żyją tyl­ko uwa­gą, któ­rą im daje­my, a jed­nak kie­dy zaj­mu­je się nimi wybit­na oso­ba powsta­ją z nich waż­ne hipo­te­zy pona­wia­ją­ce pyta­nia o sens bycia i cza­so­wo­ści. „Pokój filo­zo­fa” pro­po­nu­jąc wyobra­że­nie prze­strze­ni myśle­nia, nie zmie­rza jed­nak do odtwo­rze­nia kon­kret­ne­go poko­ju, lecz jest wizu­al­ną meta­fo­rą miej­sca, w któ­rym miesz­ka, odpo­czy­wa, śpi i pra­cu­je filo­zof, nie jest zatem tyl­ko gabi­ne­tem filo­zo­fa. Sygna­li­zu­je też wizu­al­ne inspi­ra­cje, eta­py pra­cy inte­lek­tu­al­nej a tak­że swo­iste uwię­zie­nie we wła­snych poglą­dach, oglą­dzie świa­ta, siat­ce poję­cio­wej i spo­so­bie pro­wa­dze­nia reflek­sji. Afir­mu­jąc inte­lek­tu­al­ną pra­cę wska­zu­je jed­nak meta­fo­rycz­nie tak­że zwią­za­ne z nią ambi­wa­len­cje – ogra­ni­cze­nia wyni­ka­ją­ce być może z bio­gra­fii filo­zo­fa, jak i jego męskie­go punk­tu widze­nia. […]
Tak pomy­śla­ny i zre­ali­zo­wa­ny „Pokój filo­zo­fa” podej­mu­je też rodzaj kore­spon­den­cji z histo­rią Gale­rii Fok­sal w pierw­szych deka­dach jej dzia­łal­no­ści, kie­dy związ­ki sztu­ki z badaw­czą dzia­łal­no­ścią inte­lek­tu­al­ną były waż­ną domi­nan­tą pro­gra­mu tej gale­rii. Wysta­wa kon­ty­nu­uje ten wątek, ale w odmien­ny, suge­styw­nie oddzia­łu­ją­cy na zmy­sły spo­sób. Jest bowiem wypo­wie­dzią nace­cho­wa­ną wyobraź­nią kobie­ty – artyst­ki i filo­zof­ki, nie się­ga jed­nak do zna­nych idio­mów „wraż­li­wo­ści kobie­cej”, raczej z nimi dys­kret­nie gra i pole­mi­zu­je. Ewa Bobrow­ska podą­ża osob­ną drogą.Syntetycznie moż­na ją okre­ślić nastę­pu­ją­co. To, co jest poję­cio­we w filo­zo­ficz­nym dys­kur­sie artyst­ka prze­mie­nia w postrze­gal­ne zmy­sło­wo, pod­da­ją­ce się bez­po­śred­nie­mu i zróż­ni­co­wa­ne­mu doświad­cze­niu. Poję­cio­we sta­je się tu uzmy­sło­wio­ne jako przed­miot lub obraz.
Ewa Bobrow­ska – artyst­ka wizu­al­na, este­tycz­ka, filo­zof­ka. Jest dok­to­rem sztuk pięk­nych Uni­wer­sy­te­tu Arty­stycz­ne­go w Pozna­niu oraz dok­to­rem filo­zo­fii Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go. Odby­ła staż podok­tor­ski na Uni­wer­sy­te­cie Kali­for­nij­skim. Zaj­mu­je się twór­czo­ścią arty­stycz­ną i ana­li­zą współ­cze­snej reflek­sji filo­zo­ficz­nej. Pra­cu­je jako adiunkt na Wydzia­le Sztu­ki Mediów Aka­de­mii Sztuk Pięk­nych w War­sza­wie, gdzie od 2013 roku współ­pra­cu­je z prof. Krzysz­to­fem Wodicz­ko, współ­pro­wa­dząc arty­stycz­ną Pra­cow­nię Sztu­ki Dome­ny Publicz­nej, a tak­że pro­wa­dzi semi­na­ria teo­re­tycz­ne. Jej pra­ce arty­stycz­ne wysta­wia­ne były mię­dzy inny­mi w Zachę­cie, CSW w War­sza­wie, Tra­fo w Szcze­ci­nie, Salo­nie Aka­de­mii, Muzeum Mazo­wiec­kim, Aka­de­mic­kim Cen­trum Desi­gnu w Łodzi, For­dham Uni­ver­si­ty w Nowym Jor­ku, Uni­wer­sy­te­cie Kali­for­nij­skim w Irvi­ne, Muzeum Sztu­ki w Castel­lo czy Nova Sin Gal­le­ry w Pra­dze. Jest tak­że autor­ką książ­ki „Para­te­oria. Kali­for­nij­ska szko­ła z Irvi­ne”, oraz redak­tor­ką antologii„Lyotard, Der­ri­da, Hil­lis Mil­ler i inni. Kali­for­nij­ska teo­ria Kry­tycz­na. Anto­lo­gia tek­stów” (UCI Cri­ti­cal The­ory and Con­tem­po­ra­ry Art Prac­ti­ce: Jacqu­es Der­ri­da, Jean-Fra­nço­is Lyotard, Bru­ce Nauman, and Others).

źró­dło: https://www.galeriafoksal.pl/wystawy/home/