Linia dalekosiężna

Wysta­wa Linia dale­ko­sięż­na zapo­ży­cza tytu­ło­wy ter­min z logi­sty­ki. Sta­je się on meta­fo­rą odno­szą­cą się do poza­ma­te­rial­nej, a nawet trans­cen­dent­nej isto­ty linii, któ­ra już od Pla­to­na była przed­mio­tem docie­kań i badań w obsza­rze filo­zo­fii, este­ty­ki, jak rów­nież teo­rii sztu­ki, muzy­ki i kul­tu­ry. Jak pisze Thor­sten Botz-Born­stei w The Phi­lo­so­phy of lines linie są pod­sta­wo­wy­mi byta­mi wytwa­rza­ny­mi świa­do­mie, jak i nie­świa­do­mie przez ludzi.

Na wysta­wie przy­glą­da­my się linii w jej róż­nych wcie­le­niach. Paul Klee, jeden z pierw­szych twór­ców i teo­re­ty­ków nowo­cze­sne­go rysun­ku, autor zda­nia: „Linia to krop­ka, któ­ra wybra­ła się na spa­cer”, pod­kre­ślał jej dyna­micz­ną natu­rę jako środ­ka pro­wa­dzą­ce­go ludz­kie oko przez prze­strzeń obra­zu lub rysun­ku. W zbio­rze lek­cji dla Bau­hau­su zaj­mo­wał się rów­nież ana­lo­gią for­my wizu­al­nej do pro­ce­sów natu­ral­nych, zauwa­ża­jąc, że linie w kom­po­zy­cji pod­le­ga­ją okre­ślo­nej logi­ce wzro­stu i postę­pu. Porów­ny­wał tak­że sys­te­my wystę­pu­ją­ce w przy­ro­dzie do orga­ni­za­cji linio­wych w rysun­ku. To mię­dzy inny­mi ta linia, za spra­wą mocy i sym­bo­li­ki roślin, sta­je się istot­nym wąt­kiem naszej wysta­wy.

Tim Ingold w książ­ce Lines: a brief histo­ry podej­mu­je reflek­sję na temat tego kie­dy ryso­wa­nie sta­je się pisa­niem przy­wo­łu­jąc histo­ryj­kę Kła­po­uche­go z Kubu­sia Puchat­ka A. A. Milne’a, któ­ry skła­da­jąc trzy patycz­ki z dumą poucza Pro­siacz­ka, że to co widzi jest lite­rą A. Temat pro­wa­dze­nia linii, któ­ra sta­je się tek­stem będąc jed­no­cze­śnie rysun­kiem jest dla nas szcze­gól­nie inte­re­su­ją­cy i wią­że się z pre­zen­ta­cją kil­ku prac, któ­re zde­cy­do­wa­nie wykra­cza­ją poza tra­dy­cyj­ną tech­ni­kę rysun­ko­wą.

Obok rysun­ków, rzeźb i obiek­tów, poka­zu­je­my tak­że tka­ni­nę – „linia” pocho­dzi bowiem od łaciń­skie­go sło­wa linea, któ­re pier­wot­nie ozna­cza­ło nić wyko­na­ną z lnu, linum. Osno­wa jest bazą gobe­li­nu, przyj­mu­jąc spla­ta­ją­cy ją wątek i spra­wia­jąc, że tkac­two łączy się sym­bo­licz­nie ze snu­ciem opo­wie­ści będą­cych jed­ną z pierw­szych line­ar­nych czyn­no­ści w antro­po­lo­gii.

Znacz­ną część wysta­wy zaj­mu­ją pra­ce, któ­rych autor­ki za pośred­nic­twem linii powsta­ją­cej za pomo­cą róż­no­rod­nych narzę­dzi opo­wia­da­ją o cie­le – o przy­jem­no­ści, zaba­wie, gim­na­sty­ce, geście, gry­ma­sie, bólu oraz emo­cji.

Poka­zy­wa­ne pra­ce łączy nić cien­ka, nie­pew­na, roze­dr­ga­na. Linia dale­ko­sięż­na powsta­je z potrze­by prze­pro­wa­dze­nia eks­pe­ry­men­tu na wybra­nych obiek­tach – prze­ko­na­nia się, co je ze sobą spa­ja, oprócz linii kre­ślo­nej na róż­ne spo­so­by, będą­cej tyl­ko począt­kiem tego wąt­ku, któ­ry chce­my snuć dalej.

źró­dło: https://lokal30.pl/linia-dalekosiezna-long-distance-line/