Martyna Czech, Krzysztof Piętka “Żmijowisko”

29 listo­pa­da w Gale­rii Lot­na w War­sza­wie otwie­ra się duża, prze­kro­jo­wa eks­po­zy­cja „Żmi­jo­wi­sko”, na któ­rej w dia­lo­gu z Krzysz­to­fem Pięt­ką Mar­ty­na Czech zapre­zen­tu­je swo­je pra­ce poświę­co­ne trud­nej sytu­acji arty­stów na ryn­ku sztu­ki.

Czech i Pięt­kę łączy pew­ne­go rodza­ju arty­stycz­ny eks­hi­bi­cjo­nizm, któ­ry wyda­je się koniecz­ny dla upra­wo­moc­nie­nia pytań, któ­re zada­ją i wnio­sków, któ­re sta­wia­ją. Podob­nie jak w pijac­kiej roz­mo­wie, kie­dy sami się odsło­ni­my, opo­wie­my o sobie cza­sem zbyt wie­le, legi­ty­mi­zu­je­my tym samym nasze docie­kli­we i oso­bi­ste pyta­nia do roz­mów­cy, pyta­nia, któ­re w każ­dych innych oko­licz­no­ściach wyda­wa­ły­by się nie na miej­scu, były­by agre­syw­ne a cza­sem wręcz sza­lo­ne i nie­chyb­nie zakoń­czy­ły­by się mor­do­bi­ciem. Arty­ści odsła­nia­jąc się przed nami, zysku­ją pra­wo do zada­wa­nia nam nie­wy­god­nych pytań, przed któ­ry­mi trud­no uciec, sta­jąc twa­rzą w twarz z nie­mo­cą, nie­pew­no­ścią i otwar­to­ścią naszych roz­mów­ców. Nas to boli, a cie­bie? To dla nas waż­ne, a co dla cie­bie jest waż­ne? Co cię wku­rza? Z obra­za­mi Czech i Pięt­ki moż­na roz­ma­wiać, moż­na pro­wa­dzić dia­log, moż­na się przed nimi otwo­rzyć, bo trud­no pozo­stać obo­jęt­nym, kie­dy ktoś w ten spo­sób zaga­du­je nas niby mimo­cho­dem o rze­czy pomi­ja­ne a fun­da­men­tal­ne. Wyda­je się, że pomi­mo pierw­sze­go wra­że­nia cięż­kie gatun­ko­wo i tema­tycz­nie płót­na po chwi­li zaczy­na­ją mieć moc tera­peu­tycz­ną. Oka­zu­je się, że zamiast sza­leń­stwa i roz­pa­czy odnaj­du­je­my w nich odbi­cie skry­wa­nych w głę­bi rosz­czeń i drgań. Już moż­na pła­kać – a jak wia­do­mo lepiej pła­kać u psy­cho­te­ra­peu­ty niż śmiać się u psy­chia­try.

„Żmi­jo­wi­sko” to pierw­sza wspól­na wysta­wa Czech i Pięt­ki. Sześć­dzie­siąt pre­zen­to­wa­nych płó­cien opo­wia­da nie tyl­ko o postrze­ga­niu codzien­no­ści przez dwo­je wraż­li­wych ludzi – któ­rą wresz­cie może­my zoba­czyć w tak skon­den­so­wa­nej for­mie – to tak­że zapis dzie­się­cio­let­niej przy­jaź­ni dwój­ki mło­dych ludzi, nie­po­wta­rzal­na doku­men­ta­cja wspól­nej pró­by prze­trwa­nia dwóch małych głod­nych pira­nii w akwa­rium peł­nym reki­nów. Jedy­ną pra­cą nie na sprze­daż – wyjąt­ko­wą, dzię­ki swej sym­bo­licz­nej war­to­ści – jest por­tret Mar­ty­ny nama­lo­wa­ny przez Krzysz­to­fa w 2014 roku ze zdję­cia, któ­re wypro­sił od niej na Face­bo­oku. „Myśla­łam, że to jakiś zbo­cze­niec” – mówi Czech o tej sytu­acji, ale jak­że ina­czej mia­ła­by roz­po­cząć się ta przy­jaźń?

29.11.2024 – 31.01.2025

Mar­ty­na Czech, Krzysz­tof Pięt­ka, Żmi­jo­wi­sko

Gale­ria Lot­na, War­sza­wa, ul. Mar­szał­kow­ska 45/​49