Wystawa Uli Gogol „Kobieta osobna” w Podkowie Leśnej

Po latach prze­rwy w twór­czo­ści Gogol powró­ci­ła do rzeź­by z nową inten­syw­no­ścią. Głów­ny trzon twór­czo­ści Uli Gogol to cykl „Incom­pa­ti­bi­lia”, na któ­ry skła­da się kil­ka­na­ście rzeźb i form prze­strzen­nych. Tytuł cyklu odno­si się do „nie­kom­pa­ty­bil­nych” form, jak zwy­kła okre­ślać je artyst­ka, któ­re obja­wia­ją się wła­śnie w jej twór­czo­ści pod posta­cią osta­tecz­ne­go dzie­ła sztu­ki. „Nie­kom­pa­ty­bil­ne for­my” wycho­dzą z pró­by łącze­nia dwóch rów­no­le­głych świa­tów — świa­ta wewnętrz­ne­go (emo­cji, lęków i traum) oraz świa­ta zewnętrz­ne­go (codzien­no­ści, cie­le­sno­ści, fizjo­lo­gicz­no­ści). „Moje rzeź­by to emo­cje, któ­re mną tar­ga­ją” — mówi artyst­ka. Zaba­wa for­ma­mi, struk­tu­ra­mi, nama­cal­ną mate­rią jest więc rodza­jem tera­pii. Rzeź­by Uli Gogol sta­ją się swo­isty­mi reli­kwia­rza­mi na emo­cje i prze­ży­cia. Te dwa świa­ty sty­ka­ją się tutaj i prze­ni­ka­ją — w sen­sie meta­fo­rycz­nym, jak i for­mal­nym. Żywicz­na tkan­ka ujaw­nia spe­cy­fi­kę wnę­trza, ale jej nie­jed­no­rod­na struk­tu­ra utrud­nia widok. Dostę­pu bro­ni tak­że czer­wo­na nić. Przed­sta­wio­ne reali­za­cje są zatem ucie­le­śnie­niem nie­wy­ra­żal­ne­go. Sztu­ka jest języ­kiem tego, cze­go nie da się wyra­zić sło­wa­mi.

Artyst­ka zapre­zen­tu­je tak­że nowe reali­za­cje, któ­re powsta­ły spe­cjal­nie z myślą o wysta­wie i zosta­ną zapre­zen­to­wa­ne publicz­no­ści po raz pierw­szy. Nowe rzeź­by są kon­ty­nu­acją wspo­mnia­ne­go cyklu, lecz sta­ją się bar­dziej abs­trak­cyj­ne w for­mie. Poja­wia­ją się tak­że inten­syw­ne bar­wy, któ­re mają być odbi­ciem emo­cji. Inten­syw­nie nasy­co­ne orga­nicz­ne for­my zosta­ną zamknię­te w kon­struk­cjach przy­po­mi­na­ją­cych akwa­ria — to ana­lo­gia do żywych, lecz zamknię­tych w czło­wie­ku prze­żyć i uczuć.

Ula Gogol (ur. 1971) - rzeź­biar­ka, artyst­ka wizu­al­na. W swo­jej twór­czo­ści sku­pia się na eks­plo­ro­wa­niu moż­li­wo­ści for­mal­nych i struk­tu­ral­nych rzeź­by poprzez zasto­so­wa­nie nie­ty­po­wych mate­ria­łów i tech­nik; bada tema­ty auto­bio­gra­ficz­ne, ale tak­że uni­wer­sal­nie, szcze­gól­nie z per­spek­ty­wy kobie­ce­go doświad­cze­nia. Wyko­rzy­stu­je żywi­ce, łącząc ją z inny­mi mate­ria­ła­mi, taki­mi jak tek­sty­lia, drew­no, metal, czy barw­ni­ki. W swo­im cyklu „Incom­pa­ti­bi­lia” kon­cen­tru­je się na poszu­ki­wa­niu bio­lo­gicz­nych i orga­nicz­nych struk­tur, dzię­ki cze­mu dzie­ła z cyklu sto­ją na pogra­ni­czu abs­trak­cji i figu­ra­cji. Pra­ce przy­wo­dzą na myśl ele­men­ty ludz­kie­go cia­ła, któ­re zosta­ły pod­da­ne pew­nej mody­fi­ka­cji, nie­kie­dy i syn­te­ty­za­cji. Każ­da z rzeźb opo­wia­da inną histo­rię, lecz razem snu­ją wie­lo­płasz­czy­zno­wą, ogól­no­ludz­ką opo­wieść o życiu, śmier­ci, stra­cie, prze­mi­ja­niu i zmia­nie. 

Stu­dio­wa­ła w Insty­tu­cie Histo­rii Sztu­ki na Uni­wer­sy­te­cie Jagiel­loń­skim w Kra­ko­wie, a następ­nie Wydzia­le Rzeź­by Aka­de­mii Sztuk Pięk­nych w Gdań­sku. Po stu­diach aktyw­nie uczest­ni­czy­ła w wysta­wach odby­wa­ją­cych się w War­sza­wie, Gdań­sku, Sopo­cie i Kra­ko­wie. Jest człon­ki­nią Związ­ku Pol­skich Arty­stów Pla­sty­ków.