O Miejsce

Muzeum Azji i Pacy­fi­ku powsta­ło w 1973 roku z kolek­cji Andrze­ja Waw­rzy­nia­ka, prze­ka­za­nej w darze na rzecz pań­stwa pol­skie­go. Liczy­ła ona wów­czas ponad 4000 dzieł sztu­ki i obiek­tów etno­gra­ficz­nych z Indo­ne­zji i była owo­cem dzie­wię­cio­let­nie­go poby­tu ofia­ro­daw­cy na pla­ców­ce dyplo­ma­tycz­nej w tym kra­ju. Był to zbiór nie­zwy­kły i ze wzglę­du na zawar­tość, i na roz­mia­ry rzad­kiej w tam­tych cza­sach kolek­cji pry­wat­nej. Andrzej Waw­rzy­niak pra­co­wał w służ­bie dyplo­ma­tycz­nej w Wiet­na­mie, Indo­ne­zji, Laosie, Nepa­lu i Afga­ni­sta­nie, podró­żo­wał po nie­mal wszyst­kich kra­jach Azji, po Austra­lii i dużej czę­ści Oce­anii, jed­nak to Indo­ne­zja sta­ła się jego naj­więk­szą inspi­ra­cją. Stąd też pier­wot­na nazwa Muzeum Archi­pe­la­gu Nusan­ta­ry, jak brzmi malaj­skie okre­śle­nie wyspiar­skie­go regio­nu.

Powsta­ło ono ofi­cjal­nie 26 lute­go 1973 roku, kie­dy doszło do prze­ka­za­nia kolek­cji; ofia­ro­daw­ca otrzy­mał nomi­na­cję na dyrek­to­ra, któ­rą to funk­cję spra­wo­wał aż do 2013 roku. 1 stycz­nia 1976 roku nazwa zmie­ni­ła się na Muzeum Azji i Pacy­fi­ku w War­sza­wie, któ­re – zgod­nie z nią – zaczę­ło gro­ma­dzić zbio­ry tak­że z innych, poza Indo­ne­zją, obsza­rów. Dziś, dzię­ki dzia­łal­no­ści zało­ży­cie­la Muzeum i hoj­no­ści licz­nych dar­czyń­ców, liczą one ponad 23.000 eks­po­na­tów, pocho­dzą­cych z nie­mal wszyst­kich kra­jów kon­ty­nen­tu azja­tyc­kie­go oraz znacz­nej czę­ści Oce­anii.

KOLEKCJA
Oprócz zało­ży­ciel­skiej kolek­cji indo­ne­zyj­skiej – w skład któ­rej wcho­dzi m.in. wspa­nia­ła bia­ła broń, boga­te tka­ni­ny, nie­zli­czo­ne lal­ki teatral­ne i maski, instru­men­ty muzycz­ne, rzeź­by i obra­zy współ­cze­snych arty­stów – w zbio­rach Muzeum szcze­gól­nie boga­to repre­zen­to­wa­na jest Mon­go­lia, Indie, Nepal, Tybet, Wiet­nam, Bir­ma, Laos, Chi­ny, Azja Środ­ko­wa (Uzbe­ki­stan, Tadży­ki­stan, Turk­me­ni­stan, Kazach­stan, Kir­gi­stan), Afga­ni­stan, Papua Nowa Gwi­nea i Vanu­atu.

Nie­mal od począt­ku Muzeum gro­ma­dzi­ło nie tyl­ko zbio­ry pocho­dze­nia azja­tyc­kie­go, ale też dzie­ła arty­stów pol­skich, Azją inspi­ro­wa­ne. Szcze­gól­nie miej­sce zaj­mu­ją tu pra­ce Andrze­ja Stru­mił­ły, w któ­re­go twór­czo­ści Azja jest sta­le obec­na, a tak­że Alek­san­dra Kobz­de­ja, Tade­usza Kuli­sie­wi­cza, Roma­na Opał­ki czy Sta­ni­sła­wa Poznań­skie­go. Muzeum jest też mece­na­sem dzia­łań arty­stycz­nych – w latach 70. i 80. pla­ka­ty pro­jek­to­wa­li dla nie­go czo­ło­wi pol­scy arty­ści tej dzie­dzi­ny, do nie­daw­na powsta­wa­ły meda­le pamiąt­ko­we autor­stwa wybit­nych twór­ców.

Ponie­waż Muzeum Azji i Pacy­fi­ku dzia­ła­ło przez wie­le lat bez eks­po­zy­cji sta­łej, swo­je zbio­ry pre­zen­to­wa­ło na wysta­wach cza­so­wych, głów­nie w dwóch swo­ich nie­wiel­kich gale­riach: Nusan­ta­rze i Azja­tyc­kiej, a tak­że w wie­lu miej­scach na tere­nie Pol­ski i za gra­ni­cą. W cią­gu 40 z górą lat dzia­łal­no­ści Muzeum zor­ga­ni­zo­wa­ło ich oko­ło tysią­ca, oprócz wła­snych zbio­rów pre­zen­tu­jąc tak­że twór­czość współ­cze­snych arty­stów oraz doro­bek foto­gra­fi­ków.

Źró­dło: https://www.muzeumazji.pl/o‑muzeum/historia/