O Miejsce

Histo­ria Pała­cu

Zachwyt od pierw­sze­go wej­rze­nia. Jezio­ro Roko­la. Park pełen wie­ko­wych drzew, pta­ków i wie­wió­rek. Cisza. Spo­kój. Pałac na wyspie. Zapo­mnia­na per­ła pol­skie­go baro­ku, w któ­rej bywał Jan III Sobie­ski.

Pierw­si wła­ści­cie­le

Kazi­mierz Ludwik Bie­liń­ski i Ludwi­ka Maria Morsz­ty­nów­na zbu­do­wa­li pałac z oka­zji swo­je­go ślu­bu. Poło­żo­ny z dala od miej­skie­go zgieł­ku był let­nią rezy­den­cją mał­żon­ków. Wśród gości przyj­mo­wa­nych w Otwoc­ku Wiel­kim przez pań­stwa Bie­liń­skich byli nie tyl­ko przed­sta­wi­cie­le ary­sto­kra­cji. Bywał tutaj tak­że król Jan III Sobie­ski i August II Moc­ny. Ostat­ni z nich spę­dzał tu czas nie tyl­ko ze wzglą­du na pięk­no przy­ro­dy. Nie­wąt­pli­wym magne­sem były tak­że uro­da i mądrość cór­ki Kazi­mie­rza, Marian­ny.

Spad­ko­bier­cy

Fran­ci­szek Bie­liń­ski, syn Kazi­mie­rza, znacz­nie roz­bu­do­wał pałac. Za jego cza­sów powsta­ły dwie ofi­cy­ny, praw­do­po­dob­nie pier­wot­nie połą­czo­ne jedy­nie kory­ta­rzem w piw­ni­cach. Ofi­cy­na wschod­nia, na lewo od kor­pu­su głów­ne­go, mie­ści­ła łaź­nię. Pod­czas prac kon­ser­wa­tor­skich odna­le­zio­no musz­le, któ­ry­mi mogły być wykle­jo­ne ścia­ny łaź­ni. Ofi­cy­na zachod­nia, na pra­wo od kor­pu­su głów­ne­go, mie­ści­ła kuch­nię z wiel­kim rusz­tem, na któ­rym moż­na było upiec całe­go woła. Na pię­trze ofi­cyn znaj­do­wa­ły się naj­praw­do­po­dob­niej poko­je dla służ­by. W poło­wie XVIII wie­ku zbu­do­wa­no staj­nie i inne budyn­ki fol­war­ku nie­zbęd­ne do funk­cjo­no­wa­nia rezy­den­cji.

Po Fran­cisz­ku Bie­liń­skim mają­tek w Otwoc­ku Wiel­kim odzie­dzi­czył jego bra­ta­nek, tak­że Fran­ci­szek Bie­liń­ski. Wraz z jego śmier­cią w 1809 roku dobiegł koń­ca okres świet­no­ści pała­cu.

Roman­tycz­na ruina

W XIX wie­ku zespół pała­co­wo-par­ko­wy czę­sto zmie­niał wła­ści­cie­li. W 1828 roku stał się wła­sno­ścią Jerze­go Jana Kurza, a następ­nie jego syna Zyg­mun­ta, bota­ni­ka, pio­nie­ra nowo­cze­sne­go ogrod­nic­twa. Pałac jed­nak już wów­czas nie był wyko­rzy­sty­wa­ny jako rezy­den­cja miesz­kal­na z uwa­gi na znisz­cze­nia, jakie doko­na­ły się tu pod­czas wojen napo­le­oń­skich i powsta­nia listo­pa­do­we­go.

Pałac stał się wkrót­ce celem wycie­czek kra­jo­znaw­czych, któ­re przy­by­wa­ły tu by podzi­wiać „roman­tycz­ną ruinę”. Życie prze­nio­sło się na fol­wark, gdzie Wła­dy­sław Jezier­ski ostat­ni przed­wo­jen­ny wła­ści­ciel miesz­kał wraz z rodzi­ną.

Od popraw­cza­ka do rzą­do­wej rezy­den­cji

Powo­jen­na histo­ria pała­cu roz­po­czy­na się od gene­ral­ne­go remon­tu. Wymie­nio­no stro­py, zada­szo­no budy­nek, odbu­do­wa­no ofi­cy­ny. Wszyst­ko z myślą o cen­trum kul­tu­ry, jakim miał stać się pałac. Plan ten nigdy nie został zre­ali­zo­wa­ny. W cza­sach PRL‑u znaj­do­wał się tutaj zakład popraw­czy dla dziew­cząt, następ­nie rezy­den­cja Urzę­du Rady Mini­strów. W latach 80. XX wie­ku w pała­cu był inter­no­wa­ny Lech Wałę­sa. Do 2004 roku pała­cem zarzą­dza­ły kolej­no Kan­ce­la­ria Pre­zy­den­ta RP, Mini­ster­stwo Spraw Wewnętrz­nych i Admi­ni­stra­cji i Mini­ster­stwo Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go.

Muzeum Wnętrz – oddział Muzeum Naro­do­we­go w War­sza­wie

Obec­nie pałac Bie­liń­skich jest otwar­ty dla wszyst­kich. Moż­na tu zoba­czyć meble i inne ele­men­ty wypo­sa­że­nia salo­nów od cza­sów baro­ku aż do bie­der­me­ie­ru. Pre­zen­tu­je­my tak­że daw­ne instru­men­ty muzycz­ne oraz pamiąt­ki po kom­po­zy­to­rze nie­pod­le­gło­ści – Igna­cym Janie Pade­rew­skim.

Źró­dło: https://otwock.mnw.art.pl/o‑muzeum-wnetrz/historia-palacu/