Wystawa prezentuje cztery utwory VR, które powstały w ramach działalności Laboratorium Narracji Wizualnych przy Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. W przestrzeni między tym, co namacalne, a tym, co wyobrażone, rozwija się opowieść o odchodzeniu. Technologia VR staje się tu medium pozwalającym przekroczyć granice fizyczności, by dotknąć tego, co nieuchwytne – straty, przemijania, rozpadu. Wystawa, prac Laboratorium Narracji Wizualnych łódzkiej Szkoły Filmowej, jest próbą stworzenia przestrzeni, w której widz może bezpiecznie konfrontować się z różnymi wymiarami utraty. Odchodzenie przybiera tu wiele form. Jest jak nurt rzeki, która zabiera ze sobą wspomnienia i tożsamości, pozostawiając po sobie jedynie ślady w zbiorowej pamięci. Jest jak powolne zacieranie się granic między zdrowiem a chorobą, gdzie każdy krok w stronę wyzdrowienia może być jednocześnie krokiem w głąb własnych lęków. W końcu, jest jak znikające drzewo orzecha za oknem, ustępujące miejsca nowym budynkom – nieubłagany proces transformacji, w którym każde „teraz” natychmiast staje się „kiedyś”.

Artysta

  • Wystawa zbiorowa

Miejsce

Pre­zen­to­wa­ne na wysta­wie utwo­ry sta­ją się prze­strze­nią kon­tem­pla­cji nad natu­rą prze­mi­ja­nia. Mia­sto pogrą­żo­ne w pan­de­micz­nej pust­ce wypeł­nia się cyfro­wym życiem, pod­czas gdy jego miesz­kań­cy kul­ty­wu­ją pamięć o tym, co utra­co­ne. Mito­lo­gicz­na podróż przez zaświa­ty prze­kształ­ca się w medy­ta­cję nad wła­sną śmier­tel­no­ścią, a intym­ne spo­tka­nie z cho­ro­bą sta­je się pyta­niem o gra­ni­ce empa­tii i moż­li­wość praw­dzi­we­go zro­zu­mie­nia cudze­go doświad­cze­nia.

Para­dok­sal­nie, to wła­śnie w wir­tu­al­nej prze­strze­ni odnaj­du­je­my naj­bar­dziej ludz­ki wymiar odcho­dze­nia. Tech­no­lo­gia VR nie słu­ży tu eska­pi­zmo­wi czy two­rze­niu alter­na­tyw­nej rze­czy­wi­sto­ści – jest raczej narzę­dziem pogłę­bio­ne­go doświad­cza­nia tego, co naj­bar­dziej fun­da­men­tal­ne w ludz­kim losie. W bez­piecz­nej prze­strze­ni wir­tu­al­ne­go doświad­cze­nia może­my zmie­rzyć się z wła­snym lękiem przed stra­tą, z nie­pew­no­ścią jutra, z nie­uchron­no­ścią prze­mi­ja­nia.

Tytuł wysta­wy, zaczerp­nię­ty z jed­ne­go z pre­zen­to­wa­nych utwo­rów, sta­je się klu­czem do zro­zu­mie­nia tej para­dok­sal­nej natu­ry bytu i nie­by­tu. W świe­cie, gdzie „nic nie umie­ra, bo nicze­go nie ma, a prze­cież wszyst­ko jest”, każ­de znik­nię­cie jest jed­no­cze­śnie trans­for­ma­cją, każ­da stra­ta począt­kiem nowej opo­wie­ści. Wysta­wa nie ofe­ru­je łatwych odpo­wie­dzi ani pocie­sze­nia – zamiast tego zapra­sza do wspól­nej podró­ży przez obsza­ry pamię­ci, żało­by i prze­mia­ny, poka­zu­jąc, że w epo­ce wszech­obec­nej wir­tu­al­no­ści wciąż może­my odna­leźć praw­dę o naj­bar­dziej fun­da­men­tal­nych aspek­tach ludz­kie­go doświad­cze­nia.
Arty­ści i artyst­ki:

Tade­usz Chu­dy, Maciej Czu­chry­ta, Krzysz­tof Gru­dziń­ski, Patryk Jor­da­no­wicz, Michał Stan­kie­wicz, Mar­ta Wie­czo­rek

Kura­tor­ka:

Anna Szy­lar

Pro­duk­cja:

Mile­na Stry­jew­ska, Maria Modze­lan, Pau­li­na Koma­ro­wa

Opra­wa gra­ficz­na:

Zofia Kofta

Sce­no­gra­fia:

Anto­ni­na Wol­ska

Part­ne­rzy:

Labo­ra­to­rium Nar­ra­cji Wizu­al­nych

Zdję­cia:

Igna­cy Skwar­can

źró­dło: https://www.galeriaxx1.pl/5748–2/