texpol (Julia Bujak, Eliza Chojnacka, Agnieszka Cieszanowska, Julia Ciunowicz, Natalia Gil, Julita Goździk, Sonia Górecka, Maria Pietras)

Artysta

  • Wystawa zbiorowa

Miejsce

  • Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie
    Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie
    Jazdów 2, Warszawa

    Cen­trum Sztu­ki Współ­cze­snej Zamek Ujaz­dow­ski to miej­sce, w któ­rym poprzez sztu­kę sta­ra­my się prze­my­śleć świat. W cen­trum War­sza­wy, w zam­ku poło­żo­nym obok Łazie­nek Kró­lew­skich, pre­zen­tu­je­my wysta­wy, spek­ta­kle, dzia­ła tu kino i pro­gram rezy­den­cji arty­stycz­nych. Wyda­je­my publi­ka­cje, przy­bli­ża­my idee arty­stów w trak­cie warsz­ta­tów i opro­wa­dzań, zapra­sza­my do dys­ku­sji. Róż­ne dzie­dzi­ny sztu­ki współ­ist­nie­ją tu i prze­ni­ka­ją się, two­rząc nowe zja­wi­ska. To prze­strzeń eks­pe­ry­men­tu twór­cze­go, w któ­rej zachę­ca­my do poszu­ki­wań.

    Źró­dło: https://u‑jazdowski.pl/o‑nas

23.11.2024 - 23.02.2025
W trakcie

– A co nam szep­czą ścia­ny, któ­re są mięk­kie?
„Tam, gdzie zło­ci­ste koł­tu­ny, akry­lo­we fira­ny i odbla­sko­we żakar­dy otu­la­ją prze­strzeń, kry­je się przy­tul­ny por­tal kolek­tyw­nych zmar­twień. W suro­wych wnę­trzach, mię­dzy ścia­na­mi z kar­ton-gip­su, tek­sty­lia nabie­ra­ją cech żywej tkan­ki snu­ją­cej się opo­wie­ści – intym­nej i peł­nej tro­ski” – piszą artyst­ki z nowo powo­ła­ne­go kolek­ty­wu texpol. To spon­ta­nicz­nie utwo­rzo­na gru­pa ośmiu twór­czyń poszu­ku­ją­cych miej­sca (i zna­cze­nia) tek­sty­liów w polu sztu­ki. Nale­żą do niej: Julia Bujak, Eli­za Choj­nac­ka, Agniesz­ka Cie­sza­now­ska, Julia Ciu­no­wicz, Nata­lia Gil, Juli­ta Goź­dzik, Sonia Górec­ka, Maria Pie­tras.

Artyst­ki dzia­ła­ją na pogra­ni­czu pro­jek­to­wa­nia, prak­tyk badaw­czych i spo­łecz­nych oraz sztu­ki. Każ­da z nich pra­cu­je z inny­mi mate­ria­ła­mi tek­styl­ny­mi, tech­ni­ka­mi i w róż­nej este­ty­ce. Dla wszyst­kich tek­sty­lia sta­ły się w ostat­nich latach klu­czo­wym narzę­dziem wyra­zu; spo­so­bem opo­wia­da­nia oraz bada­nia rze­czy­wi­sto­ści. Nie cho­dzi tyl­ko o prze­kła­da­nie na tka­ni­nę wła­sne­go nie­po­ko­ju, ale o tro­skę o samych sie­bie, o innych i o rze­czy­wi­stość, któ­rych tek­sty­lia są czę­ścią. Dla­te­go poza snu­ciem opo­wie­ści, kolek­tyw bada mate­rię, z któ­rej powsta­ją tka­ni­ny. Ana­li­zu­je spo­so­by jej wytwa­rza­nia, histo­rię i wła­ści­wo­ści zmy­sło­we. Pra­ce kolek­ty­wu łączą więc wymiar oso­bi­sty, spo­łecz­ny i eko­lo­gicz­ny. Wysta­wa snu­cie kon­cen­tru­je się na tka­ni­nie jako medium sztu­ki zaan­ga­żo­wa­nej spo­łecz­nie. W ramach poka­zu kolek­tyw chce tak­że pod­jąć dys­ku­sję na temat miej­sca i roli sztu­ki tek­styl­nej w szcze­gól­nym dla pola sztu­ki momen­cie inten­syw­nych zmian.

„Spo­śród tka­nia, wypla­ta­nia, szy­cia, pru­cia, pra­so­wa­nia, spre­jo­wa­nia, fil­co­wa­nia i tapi­ce­ro­wa­nia wysnu­wa się plot­ka o mięk­kiej kom­na­cie. Pro­ces wytwa­rza­nia, choć przy­no­si oso­bi­ste uko­je­nie, jest jed­no­cze­śnie wyra­zem wewnętrz­ne­go nie­po­ko­ju i sprze­ci­wu wobec współ­cze­snych pro­ble­mów toż­sa­mo­ścio­wych, spo­łecz­nych i eko­lo­gicz­nych” – pod­su­mo­wu­ją artyst­ki.

źró­dło: https://u‑jazdowski.pl/program/wystawy/texpol-snucie