Sier­giej (Ser­go, Ser­hij) Para­dża­now (uro­dzo­ny jako Sar­kis Para­dża­nian) to jeden z naj­wy­bit­niej­szych reży­se­rów XX wie­ku, któ­re­go nie­zwy­kła wyobraź­nia i ory­gi­nal­ny język wizu­al­ny inspi­ru­ją od kil­ku dekad twór­ców fil­mo­wych na całym świe­cie. , Rosa­na Pala­zy­an, Ham­let Hovse­pian, Kar­lo Kacha­ra­va, Uta Beka­ia, David Apa­khi­dze, Jan Bačyn­sj­kyj

oso­by arty­stycz­ne: Basma al-Sha­rif, Noor Abed, Kader Attia, Ariel­la Aïsha Azo­ulay, Anna Boghi­gu­ian, Karo­li­na Grzyw­no­wicz, Niki­ta Kadan, Rabih Mro­ué, Myko­la Rid­nyi, Ala Sava­she­vich, Wael Shaw­ky kura­tor­ki: Maria Bre­wiń­ska, Joan­na Kor­djak, Kata­rzy­na Koło­dziej-Pod­sia­dło współ­pra­ca kura­tor­ska: Jess Łukaw­ska Punk­tem wyj­ścia wysta­wy jest kon­cep­cja histo­rii poten­cjal­nej sfor­mu­ło­wa­na przez Ariel­lę Aïshę Azo­ulay, badacz­kę myśli poli­tycz­nej i kul­tu­ry wizu­al­nej, w książ­ce The Poten­tial Histo­ry. Unle­ar­ning Impe­ria­lism (2019). Autor­ka odrzu­ca histo­rię jako dys­cy­pli­nę nauki, trak­tu­je ją jako narzę­dzie prze­mo­cy impe­rial­nej i kwe­stio­nu­je domi­nu­ją­ce nar­ra­cje utrwa­la­ne przez insty­tu­cje (gra­ni­ce, pań­stwa naro­do­we, muzea i archi­wa). Histo­ria poten­cjal­na to pro­po­no­wa­ne przez nią narzę­dzie napraw­cze, stra­te­gia opo­wia­da­nia histo­rii na nowo: z nie­za­chod­niej i deko­lo­nial­nej per­spek­ty­wy. Ujaw­nia ona wciąż powta­rza­ne mecha­ni­zmy wyzy­sku, ale zara­zem pozwa­la zająć się skut­ka­mi prze­mo­cy impe­rial­nej, tak jak­by wyda­rza­ła się tu i teraz. Postu­lo­wa­ne przez Azo­ulay „oducza­nie impe­ria­li­zmu” w prak­ty­ce ozna­cza pisa­nie histo­rii w opar­ciu o nie­ek­splo­ato­wa­ne dotąd doku­men­ty prze­szło­ści lub nie­ma­te­rial­ne źró­dła wie­dzy, uwzględ­nia­ją­ce wie­lość toż­sa­mo­ści i kul­tur, któ­rych już nie ma albo któ­re na naszych oczach ule­ga­ją roz­pa­do­wi. Jest to więc spoj­rze­nie na prze­szłość, ale zorien­to­wa­ne na przy­szłość i napra­wę współ­cze­snych rela­cji.